zaterdag 16 oktober 2010

Lijnen

Ik ben al sinds mijn verjaardag (eigenlijk: de dag nà mijn verjaardag, want ik ben niet gek!) aan het lijnen. Bijna 10 weken. Het is iets vreemds om mee bezig te zijn, want je probeert minder of gewoon weinig te eten en bent als gevolg daarvan vrijwel de hele dag met eten bezig.

Als iemand op mijn werk koekjes meeneemt of taart voor bij de koffie, denk ik: "Dat mag niet! Niet nemen!!"

Als ik uitgenodigd word voor een feest (en daarvan heb ik nogal wat gehad in de afgelopen tijd) denk ik: "Als er maar niet teveel eten is of ik erin slaag om me in te houden."

De dag na een feest denk ik: "O nee, veel teveel gegeten, vandaag maar compenseren met een fruitdag."

En op gewone dagen denk ik de hele dag: "Als ik het volgende tussendoortje nou nog wat uitstel, kan ik mijn lunch ook uitstellen, en heb ik aan het eind van de middag geen honger." Of anders denk ik: "Gelukkig nog geen honger vanochtend, dus misschien kan ik een tussendoortje overslaan en minder eten dan ik zou mogen om wat 'extra' te doen."

En op de boodschappendagen tel ik de dingen die ik voor de hele week nodig heb echt per stuk af: 4 boterhammen (liggen nog in de vriezer, dus deze week geen brood), 3 appels, 2 kiwi's, 1 banaan, 150 gram kip (voor 2 maaltijden), enzovoort. Een heel aparte manier van boodschappen doen. En een enorme bezuiniging, want je doet makkelijk 2 weken met een halfje brood. Ik geef echt steeds minder aan eten uit...

Het resultaat is tot nu toe goed: ik ben in 8 1/2 week 9 1/2 kilo afgevallen, dus dat is zeker niet slecht. Mijn eerste streven is 10 kilo afvallen, en daar ben ik bijna. Zo'n mooi rond getal... Maar daarna wil ik nog wel wat verder. Ik weet nog niet precies hoe ver, maar zodra ik de 10 kilo bereikt heb, ga ik een volgend doel bepalen. Minder ver weg, want het zal best steeds langzamer gaan.

Het grootste probleem is trouwens niet het afvallen (dat vergt wat discipline, maar is wel te doen), maar het op gewicht blijven. Dat is lastig, want dat betekent dat ik in de gaten moet blijven houden wat en hoeveel ik eet, en als ik niet meer officieel aan het lijnen ben, heb ik de neiging om daar helemaal mee op te houden. Gewoon weer ouderwets gedachtenloos eten als ik er zin in heb. Maar dan kom ik weer net zo hard aan als ik afgevallen ben, en dat zou toch zonde zijn van deze weken inspanning en discipline. Kortom: daar moet ik nog wat op vinden...

zondag 10 oktober 2010

Feesten en partijen

Ik heb al een hele tijd niets geschreven op mijn weblog, hoewel er van alles gebeurd is. Misschien juist wel omdat er van alles gebeurd is: ik heb het gewoon te druk gehad! Augustus viel nog wel mee, maar ik heb in september meer feesten gehad dan ik gewoonlijk in een jaar heb: twee bruiloften en een groot feest van mijn zusje en haar gezin. Zij waren met z'n vijven 100 jaar, en dat was beslist een feest waard! Het werd een groot feest met lekker eten, mooi weer en een speeltuin. Wat wil een mens nog meer?

De twee bruiloften waren zo verschillend als bruiloften maar kunnen zijn: de ene een verrassingsbruiloft in de eigen achtertuin waarbij veel gasten van tevoren niet wisten dat het om een bruiloft ging, de andere in een oud gemeentehuis en een villa en met alle gasten in hun nette kleren. Ondanks de verschillen waren het allebei leuke, feestelijke bruiloften met (verrassend genoeg) veel zon. Het weer was een verrassing, want in de dagen eromheen was het af en toe echt noodweer!

Verder had ik ook nog wat kleinere feestjes, zoals een heel gezellig etentje ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum van een collega. Alles bij elkaar voelde de maand druk en vol aan. Alle feestjes waren leuk, maar toch ben ik erg blij dat het dit weekend even rustig is... Ik heb dat af en toe nodig om weer op adem te komen. Om eerlijk te zijn zou ik nog een stil weekend nodig hebben om ook mijn achterstallige huishoudwerk weer bij te werken, want daar ben ik nog niet aan toegekomen. Ik heb pas nu, op zondagavond, het gevoel dat ik helemaal uitgerust ben en weer zin heb om dingen te gaan doen. Andere mensen ontspannen door hun sociale contacten, maar ik heb na een tijdje het gevoel dat ik niet meer aan ontspanning toekom: van werk naar feest naar werk naar feest... Ik houd dat niet zo lang vol. Met meer dan één sociale verplichting in een weekend is het nog erger: dan is de lol er voor mij eigenlijk al af en wordt het puur stress.

Maar laat ik het nu ook weer niet te dramatisch maken: ik heb het op alle feesten uitstekend naar mijn zin gehad. Ik heb mensen gesproken die ik niet zo vaak spreek, ik heb lekker gegeten en ik heb genoten van de feestelijke sfeer. En ik ben natuurlijk heel blij dat ik door al die mensen uitgenodigd word om hun feest mee te vieren!

vrijdag 2 juli 2010

WK voetbal en Wimbledon

Meer dan de helft van Nederland heeft vanmiddag naar de wedstrijd Brazilië-Nederland gekeken (kwartfinale WK), maar ik heb lekker naar de halve finales op Wimbledon gekeken. Eerst Berdych tegen Djokovich, waarbij het me eigenlijk niet veel kon schelen wie er zou winnen, en toen Murray tegen Nadal. Ik ben een fan van Nadal, en vind bovendien Wimbledon en het commentaar op de BBC veel leuker als er geen Britten meer meedoen. Tot die tijd draait alles om hen, en dat kan bijzonder irritant zijn. Ik ben dus erg tevreden met de finale van a.s. zondag: Berdych-Nadal.

Nadal was enorm in vorm, maar leek ook gewoon vastbesloten om te winnen. In de eerste set  brak hij Murray's serve één keer en serveerde meteen daarna voor de set. De tweede set ging naar een tie-break, waarbij Nadal zonder probleem een mini-break ongedaan maakte en vervolgens de set won. In de derde set begon Murray goed: hij brak in de eerste game meteen Nadals service, maar het had geen enkele invloed op Nadal. Hij speelde onverstoorbaar door, brak terug en won de derde set. Op Murray leek iedere tegenslag enorm veel invloed te hebben. Hij leek vanaf het begin al niet echt in zijn kansen te geloven, en bij iedere tegenslag werd dat erger. Ik ben ervan overtuigd dat dat het voor Nadal makkelijker maakte om goed te blijven spelen, hoewel ik eerlijk gezegd niet geloof dat Nadal verloren had als Murray vrolijk had rondgelopen. Nadal was vandaag gewoon veel beter.Maar misschien was het wat minder makkelijk en wat minder snel gegaan. Van mij mag Nadal zondag ook winnnen, met als extra toegift het feit dat ik Berdych niet ken, dus het ook niet erg vind als hij verliest. Twee jaar geleden vond ik het leuk dat Nadal won, maar ook zo zielig voor Federer dat hij verloor... Dat verpest het dan een beetje. Beetje jammer dat er nog Britse junioren meedoen (ik moet er niet aan denken dat ze straks misschien een hele groep goede spelers hebben...), maar tijdens de finales zullen ze zich bij de BBC toch niet al te erg laten afleiden door de junioren?

En het voetballen? Nederland heeft gewonnen, dus er komt ook nog een halve finale. Dinsdagavond, geloof ik. Ik zal weer niet kijken, want ik vind voetbal één van de saaiste sporten ter wereld om naar te kijken, maar ik kijk aan het einde wel even wie er gewonnen heeft. Het enige leuke van een WK is voor mij namelijk het invullen van het schema. Ik ben dol op schema's, en heb dan ook alle uitslagen netjes opgeschreven. Ik ben wel heel erg blij dat ik daarvoor niet naar de bijbehorende wedstrijden hoef te kijken...

donderdag 10 juni 2010

Dagje Amsterdam

Gisteren ben ik samen met collega Ellen en een hele bus andere (oud)medewerkers van de TU Delft een dagje naar Amsterdam geweest. Het was georganiseerd door Prometheus en hoewel ik vaker in Amsterdam geweest ben, heb ik heel veel nieuws gezien en gehoord!

We begonnen met een rondleiding door het gebied rond het Museumplein en Vondelpark door een gids van Mee in Mokum. Echt heel leuk, want met zo'n gids erbij zie je altijd dingen die je anders nooit opgevallen waren. Onze gids had veel te vertellen: anecdotes, geschiedenis, eigen herinneringen. De wandeling was speciaal voor ons in elkaar gezet om aan te sluiten bij het volgende programma-onderdeel: een lunchconcert in het Concertgebouw. Het Nederlands Jeugd Strijkorkest o.l.v. Bas Wiegers speelde de Serenade voor strijkers in C van Tsjaikovski en het was erg de moeite waard. De strijkers waren tussen de 12 en 21 en ze speelden als professionals.

Na het concert was er nog een laatste programma-onderdeel: een rondleiding achter de schermen van het Concertgebouw. De openbare ruimtes zijn indrukwekkend maar vrij bekend: de namen van dirigenten rondom in de Grote Zaal, het grote orgel, de trappen naast het orgel waarlangs de dirigent en solisten opkomen (of eigenlijk: afdalen). Tijdens de rondleiding kwamen we in de Grote Zaal, maar ook in de kelder, tot in de kamer voor gastdirigenten en de opslagruimte voor vleugels, en op de zolder, waar we het hokje gezien hebben vanwaar rond 1930 een radiocommentator de uitgezonden concerten inleidde. We hebben op de lift gestaan waarmee een vleugel door een luik in het podium naar boven gebracht wordt en in de antichambre waar dirigenten en solisten voor het concert wachten tot ze geroepen worden. Ik weet nu dat die kelderverdieping pas heel nieuw is (uit de jaren 80 van de vorige eeuw) en dat voor die tijd alles, inclusief vleugels, met de hand op het podium gehesen moest worden. Lijkt me geen plezierige klus, vooral als je nagaat dat zo'n vleugel 130.000 euro kost. Niet iets wat je uit je handen wil laten schieten!

Na de rondleiding hadden we nog even vrij. Tegen die tijd waren we flauw van de honger, dus het was tijd voor de lunch. Daarna nog een paar souvenirs gekocht in de Museumshop op het Museumplein (omdat ze daar van die leuke magneten en schrijfblokjes hebben...) en het was tijd voor de terugreis. Alles bij elkaar een erg leuke en "andere" dag in Amsterdam!

Geschiedenis van de Breiclub

Ik had het in mijn vorige bericht over de Breiclub, en dat vraagt natuurlijk om uitleg! De Breiclub bestaat uit Ester, Petra, Philomena en mij. We kennen elkaar al jaren, van onze studie en (vooral) van het koor waar we in die tijd allevier lid van waren, maar we zijn pas een Breiclub geworden na een vakantie in Engeland. Ester heeft daar het patroon gekocht van een gebreide omslagdoek van Charlotte Brontë, en na de vakantie hebben we, om redenen die helaas niet meer te achterhalen zijn, besloten om die omslagdoek allevier te breien. Het was een ingewikkeld patroon, en we kwamen heel regelmatig bij elkaar om verder te werken aan de omslagdoek en om uitgebreid bij te kletsen. Sinds de gebreide omslagdoek, nu meer dan tien jaar geleden, zijn we echt goede vriendinnen gebleven. Niet dat we elkaar nu heel vaak zien (we wonen niet meer in dezelfde stad, en Ester zelfs niet meer in dezelfde provincie), maar als we elkaar zien, is het altijd gezellig. En de omslagdoeken? Die zijn allevier nog springlevend en in gebruik!

Breiclub-bijeenkomst met Mooi Weer Spelen toe

Afgelopen zaterdag ben ik naar een Breiclub-bijeenkomst bij Petra in Voorburg geweest. Het was lekker weer, dus ik ben gaan fietsen: heerlijk langs de Schie. Petra heeft zelfgemaakte pizza gemaakt, naar een recept dat ze van de BBC Good Food-website had gehaald: The Ultimate Pizza Margherita. Echt de lekkerste pizza die ik ooit gegeten heb! Als toetje ook weer een recept van dezelfde site: Rhubarb & Custard Cake. Licht en luchtig met rabarber... Heerlijk! Ik had zelf eigenlijk nog nooit Good Food recepten gebruikt, maar ben dat nu wel van plan! Na het eten ben ik langer gebleven dan gepland, vanwege de gezelligheid, maar ook door de eerste kennismaking met Edwin (die trouwens een goede eerste indruk gemaakt heeft--nu maar hopen dat dat wederzijds was...). Toen ik naar huis ging was het bijna donker, maar dat kwam goed uit, want toen ik in Delft aankwam, was daar op de Markt net een heel spectaculaire voorstelling van Grupo Puja! bezig, in het kader van de Mooi Weer Spelen. Acrobaten hoog in de lucht, echt prachtig om te zien! Meer foto's, ook van andere voorstellingen overdag, in deze diavoorstelling. Ik zeg het nu al jaren, maar volgend jaar ga ik beslist zelf naar de Mooi Weer Spelen toe, want het ziet er leuk en heel gezellig uit!

dinsdag 8 juni 2010

Spijbelen...

Ik ben aan het spijbelen. Ik had nu op koorrepetitie moeten zijn en ik zit aan mijn weblog te werken. Ik schaam me diep, maar het zat er vanavond even niet in.

Het was vandaag een erg leuke maar ook erg drukke dag. Eerst de hele ochtend bezig geweest met het project Nieuwe Website (1 uur projectoverleg, 2 uur brainstormsessie over het onderdeel voor externe klanten) en daarna de hele middag met 23 dingen. Onze laatste bijeenkomst ging over Instant Messaging, sociale netwerken, Twitter en mobiel internet. Ik weet niet of ik alles even nuttig vind, maar ik ben geen gemiddelde klant van onze bibliotheek (ik heb bijvoorbeeld geen mobiele telefoon, laat staan een smartphone, terwijl van onze klanten de meerderheid daarover beschikt), dus ik kan niet alleen op mijn eigen voorkeur afgaan.

Ik kwam in ieder geval uit de bijeenkomst met het gevoel dat mijn hoofd overliep. Zoveel om over te denken... Ik heb net eerst op mijn weblog een stuk geschreven over het Discover Anything-traject (zo heet 23 dingen binnen onze organisatie). Dat was nog wel lastig, want er zit ook een beetje kritiek op de organisatie van het traject in. Ik ben heel erg benieuwd of er een reactie op komt! Onze docent van vanmiddag vond dat we te weinig op onze weblogs schreven (voor de meeste deelnemers terecht, overigens), dus het minste wat hij kan doen, is op mijn bericht reageren. Ik ben ook benieuwd of er nog collega's reageren... Tot nu toe heb ik alleen af en toe mondelinge reacties gekregen. Ook leuk, maar het zou zo leuk zijn om (ook) op mijn weblog reacties te krijgen!

Hoe dan ook: nu zit ik aan mijn eigen (niet-werk-)weblog te werken. Mijn hoofd loopt nog steeds over. Ik zou het liefst meteen alles wat vanmiddag aan bod is gekomen tot in detail uit gaan proberen, maar ik wil het vanavond niet te laat maken, dus daar kan ik beter niet aan beginnen. Morgenochtend moet ik vroeg weg, want ik ga met Prometheus (personeelsvereniging TU Delft) een dagje naar Amsterdam. Stadswandeling, rondleiding achter de schermen van het Concertgebouw en een lunchconcert: het lijkt me heel leuk (alleen jammer dat het ernaar uitziet dat het morgen de hele dag giet...).

donderdag 3 juni 2010

Rugpijn!

Ik wil niet zeuren (echt niet!!), maar ik heb nu al vijf dagen rugpijn en ik ben het zat! Het is geen vreselijke pijn, maar een constant zeurderig gevoel waar je na enige tijd erg moe van word. Ik ben vandaag erg uit mijn humeur en heb medelijden met mezelf. Ik ben echt heel erg zielig (en heb vanmiddag al een troost-brownie op).

Gelukkig was de rugpijn net ineens een tijdje weg, en hoewel het nu weer een beetje terug is, heeft dat me toch enige hoop gegeven dat het een keer echt over gaat... Ik moet morgen een halve dag werken (omdat ik maandag ook maar een halve dag gewerkt heb vanwege de rugpijn), en het zou voor mijn collega's erg prettig zijn als ik dan minder humeurig ben. Ik vraag het dus niet voor mezelf, hoor, maar mag het nu alsjeblieft over zijn?

woensdag 2 juni 2010

Familie

Nu ik hier toch zit, meteen nog maar even wat ander nieuws. Afgelopen zondag ben ik voor de vijfde keer tante geworden. Ik heb er een nichtje bij, en ze heet Julia. Ze is geboren op de verjaardag van haar overgrootmoeder, dus ze is meteen volledig ingebed in familiegeschiedenis.

Het was zondag toch al een familiedag, want een van mijn neefjes, Jasper, deed zijn Eerste Communie. Hij heeft een paar keer gegeeuwd, heel eventjes met zijn ellebogen op het altaar geleund en een paar keer gekletst met zijn buurman, maar de rest van de tijd zat hij er heel serieus bij en alles wat hij moest doen (meelezen in het boekje, doopkaars aansteken, antwoord geven, te communie gaan) deed hij uitstekend.

Instructie informatievaardigheden

Wat vliegt de tijd! Toen ik vakantie had, was het makkelijk om met enige regelmaat een nieuw berichtje te schrijven, maar nu ik weer aan het werk ben, merk ik dat er zomaar anderhalve week voorbij gevlogen is zonder dat ik iets nieuws geschreven heb. Het zit kennelijk nog niet in mijn dagelijkste routine...

Ik heb nu even tijd om te schrijven, omdat ik zit te surveilleren bij een instructie. Er zijn zeven studenten ijverig bezig met onze nieuw ontwikkelde informatievaardigheden-instructie voor eerstejaarsstudenten in Blackboard, en ik hoef alleen maar vragen te beantwoorden en een beetje in de gaten te houden of ze serieus met de opdrachten bezig zijn. In het begin zijn er altijd wat vragen over hoe ze de instructie kunnen vinden in Blackboard en hoe lang het duurt, maar daarna gaan ze zelf aan de slag: alle opdrachten en teksten staan in Blackboard, dus ze kunnen overal zelf bij en er is nauwelijks ondersteuning nodig. Dat was ook een van de randvoorwaarden voor de instructie: weinig of geen instructeurs nodig. Het zou leuk zijn om met iedere student samen te werken aan de opdrachten, maar het gaat soms om groepen van een paar honderd studenten, en we hebben hier gewoon de mensen niet om die allemaal persoonlijke aandacht te geven. Ergens wel jammer, maar toch denk ik dat we met deze nieuwe instructie op de goede weg zijn. En vandaag levert het me blog-tijd op, dus dat is zomaar een extra voordeel!

Overigens wel grappig dat alle studenten vroegen hoe lang de instructie duurt, want dat stond in het mailtje dat ze ontvangen hebben. Er stond dat het van 13.00 tot 14.30 is en dat het twee lesuren duurt. Kennelijk is begrijpend lezen ook op universiteitsniveau nog erg lastig!

zondag 23 mei 2010

Vakantie bijna voorbij

Mijn vakantie is bijna weer voorbij. Altijd lastig, weer omschakelen van volledige vrijheid naar een werkweek. Vooral voor mij, omdat ik een avondmens ben en tijdens mijn vakantie de dag altijd langzaam opschuif tot ik (te) laat opsta en (te) laat naar bed ga. Dat moet vanaf dinsdag (gelukkig morgen nog niet!) ineens weer teruggeschoven worden en dat valt niet mee! 's Avonds lijkt het me niet zo'n probleem: dan neem ik me gewoon voor om de volgende ochtend Heel Vroeg op te staan. Het probleem zit hem in die volgende ochtend: dan lijkt dat idee me helemaal niet meer zo geweldig...

Nou ja, ik heb morgen nog een hele dag, dus ik wil er nu verder niet over nadenken. Piekeren doe ik al genoeg als er iets te piekeren valt!

Uitgebreid gekookt

Vandaag had ik lekker veel tijd en heb ik weer eens uitgebreid gekookt. Niet alleen voor vandaag, maar voor de komende week. Ik vind koken echt heel leuk en ontspannend, maar na een werkdag heb ik er lang niet altijd zin in...

Vandaag heb ik mijn eigen versie van Shepherds' Pie gegeten en daarvan nog genoeg over voor woensdag. Ik heb ook vast paprika-tomatensoep voor morgen en donderdag gemaakt. Daar bak ik morgen nog maiskoekjes bij, omdat ik denk dat dat wel een goede combinatie is. Ik heb afgelopen woensdag op een terras verse paprikasoep op en bedacht me bij het maken van mijn boodschappenlijstje, dat ik dat zelf wel een keer wilde maken. Verder heb ik voor dinsdag en vrijdag vast de "saus" voor pasta met kip en groene groenten gemaakt. Daar hoef ik alleen maar pasta bij te koken. En tenslotte heb ik wortelmuffins met pecannoten gemaakt, voor bij de koffie tijdens mijn laatste vakantiedagen en ook om volgende week mee naar mijn werk te nemen. Ik heb ze geglazuurd met een glazuur van poedersuiker en sinaasappelsap: licht oranje en het smaakt echt naar sinaasappel! Alles bij elkaar ben ik ongeveer drie uur bezig geweest, maar de rest van de week hoef ik vrijwel niets meer te doen, dus het was de tijd wel waard.

Paprika-tomatensoep
  • 3 paprika's en een ui grof snijden en fruiten in olie.
  • na vijf minuten 1/2 liter groentebouillon van een tablet en een blik tomatenblokjes erbij.
  • na een kwartier uit zetten en een beetje af laten koelen
  • als het een beetje afgekoeld is, pureren in de keukenmachine of met een staafmixer.
  • peper en paprikapoeder naar smaak erbij.
  • serveren met kleingesneden zwarte olijven en een eetlepel crème fraiche
Shepherds' Pie
  • ui, prei en champignons fruiten in olie.
  • gehakt erbij en rulbakken.
  • gehaktmengsel in ovenschaal doen en er kleingesneden worteltjes en doperwten bij doen.
  • 1-persoonsblikje champignonssoep losroeren met flinke eetlepel mosterd.
  • soep met mosterd over gehakt en groente gieten en alles goed mengen.
  • aardappelpuree maken (uit pakje) en over de vulling heen verdelen.
  • 20 minuten bakken in voorverwarmde oven op 200 graden.
(Als je hem niet direct bakt, kun je de ongebakken pie in de koelkast bewaren. De baktijd is dan ongeveer 45 minuten)

Pasta met kip en groene groenten
  • pan water aan de kook brengen; sperziebonen erin en ongeveer 10 minuten koken; doperwten twee minuten later toevoegen.
  • gedeeltelijk gekookte groente afgieten en onder de koude kraan af laten koelen.
  • ui en champignons vijf minuten fruiten.
  • flinke hoeveelheid Italiaanse kruiden uit eigen tuin (balkon) meebakken, bijvoorbeeld salie, tijm, rozemarijn, oregano, marjolein.
  • na een paar minuten in blokjes gesneden courgette meebakken.
  • afblussen met flinke scheut citroensap en door gekookte groente mengen.
  • gerookte kip kleinsnijden en door groente mengen.
  • af laten koelen en in de koelkast bewaren
Een paar dagen later:
  • pasta koken, groente/kipmengsel opwarmen en door de pasta mengen.
  • evt. scheutje olijfolie erover.

Zomaar een liedje

Soms hoor ik ineens een liedje op de radio dat indruk op me maakt. Vaak is het maar een enkele regel of een refrein en vaak heb ik geen idee hoe het hele liedje heet of wie het zingt. Een stukje tekst dat ik al vaker gehoord had is:
Feel the rain on your skin.
No one else can feel it for you,
Only you can let it in.
No one else, no one else
Can speak the words on your lips.
Het is mooi, omdat het beschrijft hoe ervaringen heel persoonlijk zijn: je kunt iets niet voor iemand anders ervaren en iemand anders kan dat ook niet voor jou. Het is ook mooi, omdat de ervaringen in de tekst zulke gewone dingen zijn: regen op je huid, woorden op je lippen. Ik ben zelf nooit zo enthousiast over regen, maar voelde pas wel heel bewust de zon op mijn huid. En ik hoorde in de afgelopen week ook vaak allerlei vogels zingen: iets waar je vanzelf blij van wordt.

Ik ben er nu achter dat het liedje van Natasha Bedingfield is en "Unwritten" heet. Mooie tekst!

dinsdag 18 mei 2010

Zingen

Sommige mensen hebben heel inspannende hobbies: ze lopen marathons, of ze fietsen etappes uit de Tour de France na. Ik doe dat allemaal niet: ik zing in een koor. Je zou denken dat dat niet inspannend is, maar dat is het wel! Als je gewoon voor jezelf wat zingt of neuriet, is dat gemakkelijk, maar als je in een koor probeert om alles echt goed te zingen, om de hoge noten er goed uit te laten komen, om de eerste noot van iedere inzet echt te laten klinken, om de lange noten aan te houden tot het eind, dan is dat een hele inspanning. Het vraagt concentratie, maar het is ook lichamelijk inspannend: je gebruikt je buikspieren heel erg bij het controleren van wat je zingt. Je kunt er echt spierpijn van krijgen!

Vanavond hadden we repetitie. Ik had het koud toen ik binnenkwam, maar tijdens het inzingen voelde ik al een druppel zweet over mijn rug lopen en voordat het pauze was had ik het al echt heet. Nu zit ik thuis nog een beetje bij te komen. Alles wat we vanavond gezongen hebben, klinkt in mijn hoofd nog na. Ik moet altijd erg uitkijken dat ik op de fiets naar huis niet hardop zit te zingen. Op zich zingt het lekker op de fiets, maar je maakt zo'n vreemde indruk op mensen die je tegenkomt...

maandag 17 mei 2010

Vakantie

Ik heb deze week, de week tussen Hemelvaart en Pinksteren, heerlijk vakantie. Ik zit nu op maandagmiddag dan ook thuis aan mijn weblog te prutsen en ben niet aan het werk. Sommige mensen willen iedere vakantie meteen zo ver mogelijk van huis, maar ik vind het heerlijk om gewoon thuis dingen te doen die ik leuk vind. Of dat nou lezen is, televisie kijken, koffie drinken op mijn balkon of (sinds kort) aan mijn weblog werken: ik mag zelf kiezen, en ik kan er zoveel tijd aan besteden als ik wil. Dat is pas vrijheid!

Ik heb net via Blogger in draft de hele opmaak van mijn weblog aangepast. Ik vind deze achtergrond erg vrolijk. Ook erg roze, maar daar houd ik eigenlijk wel van. En het is nu ook weer geen "shocking pink"!

zondag 16 mei 2010

Zondagochtendconcert

Vanochtend was het laatste zondagochtendconcert van dit seizoen in Theater de Veste. Het was een concert van de winnaar van het concours van de Young Pianist Foundation, Daniël van der Hoeven.

Op het programma stonden voor de pauze de Sonate in c klein van Mozart en de Sonate no. 2 op. 2 in fis klein van Brahms. Na de pauze eerst drie korte stukjes (Prelude en fuga in cis klein van Bach, Prelude 'La cathédrale engloutie' van Debussy en Prelude en fuga in G op. 87 no. 3 van Sjostakovitsj) en daarna Gaspard de la Nuit van Ravel.

Ik vond het stuk van Debussy (hoe kort ook) het beste van het hele concert, en Sjostakovitsj en Ravel ook erg de moeite waard. Het programma voor de pauze was knap gespeeld, zoals je van de winnaar van een concours kunt verwachten, maar maakte op mij weinig indruk. Ik had de indruk dat Daniël van der Hoeven zelf de stukken na de pauze liever speelde.

Ik vond het jammer dat hij tijdens het hele concert niets zei, zelfs niet om te vertellen wat hij als toegift ging spelen. Natuurlijk is niet iedere musicus ook een goede spreker, maar een korte toelichting of losse opmerking hier of daar maakt een concert voor het publiek (nog) leuker, omdat ze een band met de musicus voelen. Het klinkt misschien wat vaag, maar de sfeer in de zaal verandert echt als musici direct met het publiek communiceren, en dan niet alleen via de muziek. Misschien omdat het dan echt anders is dan naar een CD luisteren?

Fietsen

Ik ben vandaag op de fiets van Delft naar De Lier en terug gefietst. Dat stelt niet zoveel voor: vroeger fietste ik voor school iedere dag op en neer van De Lier naar Delft. Maar ik fiets nu niet meer zo veel, en het is net of de afstand dan steeds langer gaan lijken. Je krijgt het gevoel dat het een onmogelijke opgave is om dat hele eind te fietsen, en het lijkt een beter idee om maar met de bus te gaan. Stom, want het is iets meer dan een half uur fietsen, en met de bus kost het zeker zoveel tijd: tien minuten lopen naar de bushalte, een tijdje wachten bij de bushalte, 20 minuten in de bus en dan nog lopen vanaf de bushalte. Op de fiets ben je er dan ook, en dan ben je lekker uitgewaaid. Zoals wel vaker denk ik ook nu weer, dat ik beslist meer moet gaan fietsen, want het is heerlijk!

zaterdag 15 mei 2010

Mijn eigen weblog!!

Wie had dat ooit kunnen denken: ik heb een eigen weblog. Ik had echt nooit gedacht dat ik daar ooit aan zou beginnen, maar hier is het dan.

Waarom ben ik hier nu mee begonnen? Ik heb via mijn werk meegedaan met het 23 dingen programma, waarin je leert omgaan met Web 2.0-toepassingen. Eén van de eerste opdrachten is het opzetten van een weblog, dus dat heb ik gedaan. Vervolgens had ik steeds geen tijd om te experimenteren, zodat ik na een maand nog steeds precies één bericht op mijn weblog had staan. Niet echt een laaiend succes, dus. Tot ik een paar dagen vrij had en (eigenlijk in een opwelling) begon om thuis aan de opdrachten te werken en er stukjes over op mijn weblog te zetten. Twee weken later had ik 15 berichten op mijn weblog staan en was ik helemaal verslaafd. Ik raakte er gewoon niet meer over uitgepraat!

Mijn eerste weblog was speciaal bedoeld voor 23 dingen, Web 2.0 en voor mijn werk. Na een tijdje wilde ik ook over andere onderwerpen schrijven, over dingen die niets met werk, 23 dingen of Web 2.0 te maken hebben, dus vandaar dit tweede weblog, helemaal voor mij zelf. Ik ben nogal een lijstjes-mens, dus ik heb voor mezelf wel een lijstje gemaakt met mogelijke onderwerpen om over te schrijven, maar ik heb nog geen idee of het wat wordt. Ik ben benieuwd!