Ik ben al sinds mijn verjaardag (eigenlijk: de dag nà mijn verjaardag, want ik ben niet gek!) aan het lijnen. Bijna 10 weken. Het is iets vreemds om mee bezig te zijn, want je probeert minder of gewoon weinig te eten en bent als gevolg daarvan vrijwel de hele dag met eten bezig.
Als iemand op mijn werk koekjes meeneemt of taart voor bij de koffie, denk ik: "Dat mag niet! Niet nemen!!"
Als ik uitgenodigd word voor een feest (en daarvan heb ik nogal wat gehad in de afgelopen tijd) denk ik: "Als er maar niet teveel eten is of ik erin slaag om me in te houden."
De dag na een feest denk ik: "O nee, veel teveel gegeten, vandaag maar compenseren met een fruitdag."
En op gewone dagen denk ik de hele dag: "Als ik het volgende tussendoortje nou nog wat uitstel, kan ik mijn lunch ook uitstellen, en heb ik aan het eind van de middag geen honger." Of anders denk ik: "Gelukkig nog geen honger vanochtend, dus misschien kan ik een tussendoortje overslaan en minder eten dan ik zou mogen om wat 'extra' te doen."
En op de boodschappendagen tel ik de dingen die ik voor de hele week nodig heb echt per stuk af: 4 boterhammen (liggen nog in de vriezer, dus deze week geen brood), 3 appels, 2 kiwi's, 1 banaan, 150 gram kip (voor 2 maaltijden), enzovoort. Een heel aparte manier van boodschappen doen. En een enorme bezuiniging, want je doet makkelijk 2 weken met een halfje brood. Ik geef echt steeds minder aan eten uit...
Het resultaat is tot nu toe goed: ik ben in 8 1/2 week 9 1/2 kilo afgevallen, dus dat is zeker niet slecht. Mijn eerste streven is 10 kilo afvallen, en daar ben ik bijna. Zo'n mooi rond getal... Maar daarna wil ik nog wel wat verder. Ik weet nog niet precies hoe ver, maar zodra ik de 10 kilo bereikt heb, ga ik een volgend doel bepalen. Minder ver weg, want het zal best steeds langzamer gaan.
Het grootste probleem is trouwens niet het afvallen (dat vergt wat discipline, maar is wel te doen), maar het op gewicht blijven. Dat is lastig, want dat betekent dat ik in de gaten moet blijven houden wat en hoeveel ik eet, en als ik niet meer officieel aan het lijnen ben, heb ik de neiging om daar helemaal mee op te houden. Gewoon weer ouderwets gedachtenloos eten als ik er zin in heb. Maar dan kom ik weer net zo hard aan als ik afgevallen ben, en dat zou toch zonde zijn van deze weken inspanning en discipline. Kortom: daar moet ik nog wat op vinden...
zaterdag 16 oktober 2010
zondag 10 oktober 2010
Feesten en partijen
Ik heb al een hele tijd niets geschreven op mijn weblog, hoewel er van alles gebeurd is. Misschien juist wel omdat er van alles gebeurd is: ik heb het gewoon te druk gehad! Augustus viel nog wel mee, maar ik heb in september meer feesten gehad dan ik gewoonlijk in een jaar heb: twee bruiloften en een groot feest van mijn zusje en haar gezin. Zij waren met z'n vijven 100 jaar, en dat was beslist een feest waard! Het werd een groot feest met lekker eten, mooi weer en een speeltuin. Wat wil een mens nog meer?
De twee bruiloften waren zo verschillend als bruiloften maar kunnen zijn: de ene een verrassingsbruiloft in de eigen achtertuin waarbij veel gasten van tevoren niet wisten dat het om een bruiloft ging, de andere in een oud gemeentehuis en een villa en met alle gasten in hun nette kleren. Ondanks de verschillen waren het allebei leuke, feestelijke bruiloften met (verrassend genoeg) veel zon. Het weer was een verrassing, want in de dagen eromheen was het af en toe echt noodweer!
Verder had ik ook nog wat kleinere feestjes, zoals een heel gezellig etentje ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum van een collega. Alles bij elkaar voelde de maand druk en vol aan. Alle feestjes waren leuk, maar toch ben ik erg blij dat het dit weekend even rustig is... Ik heb dat af en toe nodig om weer op adem te komen. Om eerlijk te zijn zou ik nog een stil weekend nodig hebben om ook mijn achterstallige huishoudwerk weer bij te werken, want daar ben ik nog niet aan toegekomen. Ik heb pas nu, op zondagavond, het gevoel dat ik helemaal uitgerust ben en weer zin heb om dingen te gaan doen. Andere mensen ontspannen door hun sociale contacten, maar ik heb na een tijdje het gevoel dat ik niet meer aan ontspanning toekom: van werk naar feest naar werk naar feest... Ik houd dat niet zo lang vol. Met meer dan één sociale verplichting in een weekend is het nog erger: dan is de lol er voor mij eigenlijk al af en wordt het puur stress.
Maar laat ik het nu ook weer niet te dramatisch maken: ik heb het op alle feesten uitstekend naar mijn zin gehad. Ik heb mensen gesproken die ik niet zo vaak spreek, ik heb lekker gegeten en ik heb genoten van de feestelijke sfeer. En ik ben natuurlijk heel blij dat ik door al die mensen uitgenodigd word om hun feest mee te vieren!
De twee bruiloften waren zo verschillend als bruiloften maar kunnen zijn: de ene een verrassingsbruiloft in de eigen achtertuin waarbij veel gasten van tevoren niet wisten dat het om een bruiloft ging, de andere in een oud gemeentehuis en een villa en met alle gasten in hun nette kleren. Ondanks de verschillen waren het allebei leuke, feestelijke bruiloften met (verrassend genoeg) veel zon. Het weer was een verrassing, want in de dagen eromheen was het af en toe echt noodweer!
Verder had ik ook nog wat kleinere feestjes, zoals een heel gezellig etentje ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum van een collega. Alles bij elkaar voelde de maand druk en vol aan. Alle feestjes waren leuk, maar toch ben ik erg blij dat het dit weekend even rustig is... Ik heb dat af en toe nodig om weer op adem te komen. Om eerlijk te zijn zou ik nog een stil weekend nodig hebben om ook mijn achterstallige huishoudwerk weer bij te werken, want daar ben ik nog niet aan toegekomen. Ik heb pas nu, op zondagavond, het gevoel dat ik helemaal uitgerust ben en weer zin heb om dingen te gaan doen. Andere mensen ontspannen door hun sociale contacten, maar ik heb na een tijdje het gevoel dat ik niet meer aan ontspanning toekom: van werk naar feest naar werk naar feest... Ik houd dat niet zo lang vol. Met meer dan één sociale verplichting in een weekend is het nog erger: dan is de lol er voor mij eigenlijk al af en wordt het puur stress.
Maar laat ik het nu ook weer niet te dramatisch maken: ik heb het op alle feesten uitstekend naar mijn zin gehad. Ik heb mensen gesproken die ik niet zo vaak spreek, ik heb lekker gegeten en ik heb genoten van de feestelijke sfeer. En ik ben natuurlijk heel blij dat ik door al die mensen uitgenodigd word om hun feest mee te vieren!
vrijdag 2 juli 2010
WK voetbal en Wimbledon
Meer dan de helft van Nederland heeft vanmiddag naar de wedstrijd Brazilië-Nederland gekeken (kwartfinale WK), maar ik heb lekker naar de halve finales op Wimbledon gekeken. Eerst Berdych tegen Djokovich, waarbij het me eigenlijk niet veel kon schelen wie er zou winnen, en toen Murray tegen Nadal. Ik ben een fan van Nadal, en vind bovendien Wimbledon en het commentaar op de BBC veel leuker als er geen Britten meer meedoen. Tot die tijd draait alles om hen, en dat kan bijzonder irritant zijn. Ik ben dus erg tevreden met de finale van a.s. zondag: Berdych-Nadal.
Nadal was enorm in vorm, maar leek ook gewoon vastbesloten om te winnen. In de eerste set brak hij Murray's serve één keer en serveerde meteen daarna voor de set. De tweede set ging naar een tie-break, waarbij Nadal zonder probleem een mini-break ongedaan maakte en vervolgens de set won. In de derde set begon Murray goed: hij brak in de eerste game meteen Nadals service, maar het had geen enkele invloed op Nadal. Hij speelde onverstoorbaar door, brak terug en won de derde set. Op Murray leek iedere tegenslag enorm veel invloed te hebben. Hij leek vanaf het begin al niet echt in zijn kansen te geloven, en bij iedere tegenslag werd dat erger. Ik ben ervan overtuigd dat dat het voor Nadal makkelijker maakte om goed te blijven spelen, hoewel ik eerlijk gezegd niet geloof dat Nadal verloren had als Murray vrolijk had rondgelopen. Nadal was vandaag gewoon veel beter.Maar misschien was het wat minder makkelijk en wat minder snel gegaan. Van mij mag Nadal zondag ook winnnen, met als extra toegift het feit dat ik Berdych niet ken, dus het ook niet erg vind als hij verliest. Twee jaar geleden vond ik het leuk dat Nadal won, maar ook zo zielig voor Federer dat hij verloor... Dat verpest het dan een beetje. Beetje jammer dat er nog Britse junioren meedoen (ik moet er niet aan denken dat ze straks misschien een hele groep goede spelers hebben...), maar tijdens de finales zullen ze zich bij de BBC toch niet al te erg laten afleiden door de junioren?
En het voetballen? Nederland heeft gewonnen, dus er komt ook nog een halve finale. Dinsdagavond, geloof ik. Ik zal weer niet kijken, want ik vind voetbal één van de saaiste sporten ter wereld om naar te kijken, maar ik kijk aan het einde wel even wie er gewonnen heeft. Het enige leuke van een WK is voor mij namelijk het invullen van het schema. Ik ben dol op schema's, en heb dan ook alle uitslagen netjes opgeschreven. Ik ben wel heel erg blij dat ik daarvoor niet naar de bijbehorende wedstrijden hoef te kijken...
Nadal was enorm in vorm, maar leek ook gewoon vastbesloten om te winnen. In de eerste set brak hij Murray's serve één keer en serveerde meteen daarna voor de set. De tweede set ging naar een tie-break, waarbij Nadal zonder probleem een mini-break ongedaan maakte en vervolgens de set won. In de derde set begon Murray goed: hij brak in de eerste game meteen Nadals service, maar het had geen enkele invloed op Nadal. Hij speelde onverstoorbaar door, brak terug en won de derde set. Op Murray leek iedere tegenslag enorm veel invloed te hebben. Hij leek vanaf het begin al niet echt in zijn kansen te geloven, en bij iedere tegenslag werd dat erger. Ik ben ervan overtuigd dat dat het voor Nadal makkelijker maakte om goed te blijven spelen, hoewel ik eerlijk gezegd niet geloof dat Nadal verloren had als Murray vrolijk had rondgelopen. Nadal was vandaag gewoon veel beter.Maar misschien was het wat minder makkelijk en wat minder snel gegaan. Van mij mag Nadal zondag ook winnnen, met als extra toegift het feit dat ik Berdych niet ken, dus het ook niet erg vind als hij verliest. Twee jaar geleden vond ik het leuk dat Nadal won, maar ook zo zielig voor Federer dat hij verloor... Dat verpest het dan een beetje. Beetje jammer dat er nog Britse junioren meedoen (ik moet er niet aan denken dat ze straks misschien een hele groep goede spelers hebben...), maar tijdens de finales zullen ze zich bij de BBC toch niet al te erg laten afleiden door de junioren?
En het voetballen? Nederland heeft gewonnen, dus er komt ook nog een halve finale. Dinsdagavond, geloof ik. Ik zal weer niet kijken, want ik vind voetbal één van de saaiste sporten ter wereld om naar te kijken, maar ik kijk aan het einde wel even wie er gewonnen heeft. Het enige leuke van een WK is voor mij namelijk het invullen van het schema. Ik ben dol op schema's, en heb dan ook alle uitslagen netjes opgeschreven. Ik ben wel heel erg blij dat ik daarvoor niet naar de bijbehorende wedstrijden hoef te kijken...
donderdag 10 juni 2010
Dagje Amsterdam
Gisteren ben ik samen met collega Ellen en een hele bus andere (oud)medewerkers van de TU Delft een dagje naar Amsterdam geweest. Het was georganiseerd door Prometheus en hoewel ik vaker in Amsterdam geweest ben, heb ik heel veel nieuws gezien en gehoord!
We begonnen met een rondleiding door het gebied rond het Museumplein en Vondelpark door een gids van Mee in Mokum. Echt heel leuk, want met zo'n gids erbij zie je altijd dingen die je anders nooit opgevallen waren. Onze gids had veel te vertellen: anecdotes, geschiedenis, eigen herinneringen. De wandeling was speciaal voor ons in elkaar gezet om aan te sluiten bij het volgende programma-onderdeel: een lunchconcert in het Concertgebouw. Het Nederlands Jeugd Strijkorkest o.l.v. Bas Wiegers speelde de Serenade voor strijkers in C van Tsjaikovski en het was erg de moeite waard. De strijkers waren tussen de 12 en 21 en ze speelden als professionals.
Na het concert was er nog een laatste programma-onderdeel: een rondleiding achter de schermen van het Concertgebouw. De openbare ruimtes zijn indrukwekkend maar vrij bekend: de namen van dirigenten rondom in de Grote Zaal, het grote orgel, de trappen naast het orgel waarlangs de dirigent en solisten opkomen (of eigenlijk: afdalen). Tijdens de rondleiding kwamen we in de Grote Zaal, maar ook in de kelder, tot in de kamer voor gastdirigenten en de opslagruimte voor vleugels, en op de zolder, waar we het hokje gezien hebben vanwaar rond 1930 een radiocommentator de uitgezonden concerten inleidde. We hebben op de lift gestaan waarmee een vleugel door een luik in het podium naar boven gebracht wordt en in de antichambre waar dirigenten en solisten voor het concert wachten tot ze geroepen worden. Ik weet nu dat die kelderverdieping pas heel nieuw is (uit de jaren 80 van de vorige eeuw) en dat voor die tijd alles, inclusief vleugels, met de hand op het podium gehesen moest worden. Lijkt me geen plezierige klus, vooral als je nagaat dat zo'n vleugel 130.000 euro kost. Niet iets wat je uit je handen wil laten schieten!
Na de rondleiding hadden we nog even vrij. Tegen die tijd waren we flauw van de honger, dus het was tijd voor de lunch. Daarna nog een paar souvenirs gekocht in de Museumshop op het Museumplein (omdat ze daar van die leuke magneten en schrijfblokjes hebben...) en het was tijd voor de terugreis. Alles bij elkaar een erg leuke en "andere" dag in Amsterdam!
We begonnen met een rondleiding door het gebied rond het Museumplein en Vondelpark door een gids van Mee in Mokum. Echt heel leuk, want met zo'n gids erbij zie je altijd dingen die je anders nooit opgevallen waren. Onze gids had veel te vertellen: anecdotes, geschiedenis, eigen herinneringen. De wandeling was speciaal voor ons in elkaar gezet om aan te sluiten bij het volgende programma-onderdeel: een lunchconcert in het Concertgebouw. Het Nederlands Jeugd Strijkorkest o.l.v. Bas Wiegers speelde de Serenade voor strijkers in C van Tsjaikovski en het was erg de moeite waard. De strijkers waren tussen de 12 en 21 en ze speelden als professionals.
Na het concert was er nog een laatste programma-onderdeel: een rondleiding achter de schermen van het Concertgebouw. De openbare ruimtes zijn indrukwekkend maar vrij bekend: de namen van dirigenten rondom in de Grote Zaal, het grote orgel, de trappen naast het orgel waarlangs de dirigent en solisten opkomen (of eigenlijk: afdalen). Tijdens de rondleiding kwamen we in de Grote Zaal, maar ook in de kelder, tot in de kamer voor gastdirigenten en de opslagruimte voor vleugels, en op de zolder, waar we het hokje gezien hebben vanwaar rond 1930 een radiocommentator de uitgezonden concerten inleidde. We hebben op de lift gestaan waarmee een vleugel door een luik in het podium naar boven gebracht wordt en in de antichambre waar dirigenten en solisten voor het concert wachten tot ze geroepen worden. Ik weet nu dat die kelderverdieping pas heel nieuw is (uit de jaren 80 van de vorige eeuw) en dat voor die tijd alles, inclusief vleugels, met de hand op het podium gehesen moest worden. Lijkt me geen plezierige klus, vooral als je nagaat dat zo'n vleugel 130.000 euro kost. Niet iets wat je uit je handen wil laten schieten!
Na de rondleiding hadden we nog even vrij. Tegen die tijd waren we flauw van de honger, dus het was tijd voor de lunch. Daarna nog een paar souvenirs gekocht in de Museumshop op het Museumplein (omdat ze daar van die leuke magneten en schrijfblokjes hebben...) en het was tijd voor de terugreis. Alles bij elkaar een erg leuke en "andere" dag in Amsterdam!
Geschiedenis van de Breiclub
Ik had het in mijn vorige bericht over de Breiclub, en dat vraagt natuurlijk om uitleg! De Breiclub bestaat uit Ester, Petra, Philomena en mij. We kennen elkaar al jaren, van onze studie en (vooral) van het koor waar we in die tijd allevier lid van waren, maar we zijn pas een Breiclub geworden na een vakantie in Engeland. Ester heeft daar het patroon gekocht van een gebreide omslagdoek van Charlotte Brontë, en na de vakantie hebben we, om redenen die helaas niet meer te achterhalen zijn, besloten om die omslagdoek allevier te breien. Het was een ingewikkeld patroon, en we kwamen heel regelmatig bij elkaar om verder te werken aan de omslagdoek en om uitgebreid bij te kletsen. Sinds de gebreide omslagdoek, nu meer dan tien jaar geleden, zijn we echt goede vriendinnen gebleven. Niet dat we elkaar nu heel vaak zien (we wonen niet meer in dezelfde stad, en Ester zelfs niet meer in dezelfde provincie), maar als we elkaar zien, is het altijd gezellig. En de omslagdoeken? Die zijn allevier nog springlevend en in gebruik!
Breiclub-bijeenkomst met Mooi Weer Spelen toe
Afgelopen zaterdag ben ik naar een Breiclub-bijeenkomst bij Petra in Voorburg geweest. Het was lekker weer, dus ik ben gaan fietsen: heerlijk langs de Schie. Petra heeft zelfgemaakte pizza gemaakt, naar een recept dat ze van de BBC Good Food-website had gehaald: The Ultimate Pizza Margherita. Echt de lekkerste pizza die ik ooit gegeten heb! Als toetje ook weer een recept van dezelfde site: Rhubarb & Custard Cake. Licht en luchtig met rabarber... Heerlijk! Ik had zelf eigenlijk nog nooit Good Food recepten gebruikt, maar ben dat nu wel van plan! Na het eten ben ik langer gebleven dan gepland, vanwege de gezelligheid, maar ook door de eerste kennismaking met Edwin (die trouwens een goede eerste indruk gemaakt heeft--nu maar hopen dat dat wederzijds was...). Toen ik naar huis ging was het bijna donker, maar dat kwam goed uit, want toen ik in Delft aankwam, was daar op de Markt net een heel spectaculaire voorstelling van Grupo Puja! bezig, in het kader van de Mooi Weer Spelen. Acrobaten hoog in de lucht, echt prachtig om te zien! Meer foto's, ook van andere voorstellingen overdag, in deze diavoorstelling. Ik zeg het nu al jaren, maar volgend jaar ga ik beslist zelf naar de Mooi Weer Spelen toe, want het ziet er leuk en heel gezellig uit!
dinsdag 8 juni 2010
Spijbelen...
Ik ben aan het spijbelen. Ik had nu op koorrepetitie moeten zijn en ik zit aan mijn weblog te werken. Ik schaam me diep, maar het zat er vanavond even niet in.
Het was vandaag een erg leuke maar ook erg drukke dag. Eerst de hele ochtend bezig geweest met het project Nieuwe Website (1 uur projectoverleg, 2 uur brainstormsessie over het onderdeel voor externe klanten) en daarna de hele middag met 23 dingen. Onze laatste bijeenkomst ging over Instant Messaging, sociale netwerken, Twitter en mobiel internet. Ik weet niet of ik alles even nuttig vind, maar ik ben geen gemiddelde klant van onze bibliotheek (ik heb bijvoorbeeld geen mobiele telefoon, laat staan een smartphone, terwijl van onze klanten de meerderheid daarover beschikt), dus ik kan niet alleen op mijn eigen voorkeur afgaan.
Ik kwam in ieder geval uit de bijeenkomst met het gevoel dat mijn hoofd overliep. Zoveel om over te denken... Ik heb net eerst op mijn weblog een stuk geschreven over het Discover Anything-traject (zo heet 23 dingen binnen onze organisatie). Dat was nog wel lastig, want er zit ook een beetje kritiek op de organisatie van het traject in. Ik ben heel erg benieuwd of er een reactie op komt! Onze docent van vanmiddag vond dat we te weinig op onze weblogs schreven (voor de meeste deelnemers terecht, overigens), dus het minste wat hij kan doen, is op mijn bericht reageren. Ik ben ook benieuwd of er nog collega's reageren... Tot nu toe heb ik alleen af en toe mondelinge reacties gekregen. Ook leuk, maar het zou zo leuk zijn om (ook) op mijn weblog reacties te krijgen!
Hoe dan ook: nu zit ik aan mijn eigen (niet-werk-)weblog te werken. Mijn hoofd loopt nog steeds over. Ik zou het liefst meteen alles wat vanmiddag aan bod is gekomen tot in detail uit gaan proberen, maar ik wil het vanavond niet te laat maken, dus daar kan ik beter niet aan beginnen. Morgenochtend moet ik vroeg weg, want ik ga met Prometheus (personeelsvereniging TU Delft) een dagje naar Amsterdam. Stadswandeling, rondleiding achter de schermen van het Concertgebouw en een lunchconcert: het lijkt me heel leuk (alleen jammer dat het ernaar uitziet dat het morgen de hele dag giet...).
Het was vandaag een erg leuke maar ook erg drukke dag. Eerst de hele ochtend bezig geweest met het project Nieuwe Website (1 uur projectoverleg, 2 uur brainstormsessie over het onderdeel voor externe klanten) en daarna de hele middag met 23 dingen. Onze laatste bijeenkomst ging over Instant Messaging, sociale netwerken, Twitter en mobiel internet. Ik weet niet of ik alles even nuttig vind, maar ik ben geen gemiddelde klant van onze bibliotheek (ik heb bijvoorbeeld geen mobiele telefoon, laat staan een smartphone, terwijl van onze klanten de meerderheid daarover beschikt), dus ik kan niet alleen op mijn eigen voorkeur afgaan.
Ik kwam in ieder geval uit de bijeenkomst met het gevoel dat mijn hoofd overliep. Zoveel om over te denken... Ik heb net eerst op mijn weblog een stuk geschreven over het Discover Anything-traject (zo heet 23 dingen binnen onze organisatie). Dat was nog wel lastig, want er zit ook een beetje kritiek op de organisatie van het traject in. Ik ben heel erg benieuwd of er een reactie op komt! Onze docent van vanmiddag vond dat we te weinig op onze weblogs schreven (voor de meeste deelnemers terecht, overigens), dus het minste wat hij kan doen, is op mijn bericht reageren. Ik ben ook benieuwd of er nog collega's reageren... Tot nu toe heb ik alleen af en toe mondelinge reacties gekregen. Ook leuk, maar het zou zo leuk zijn om (ook) op mijn weblog reacties te krijgen!
Hoe dan ook: nu zit ik aan mijn eigen (niet-werk-)weblog te werken. Mijn hoofd loopt nog steeds over. Ik zou het liefst meteen alles wat vanmiddag aan bod is gekomen tot in detail uit gaan proberen, maar ik wil het vanavond niet te laat maken, dus daar kan ik beter niet aan beginnen. Morgenochtend moet ik vroeg weg, want ik ga met Prometheus (personeelsvereniging TU Delft) een dagje naar Amsterdam. Stadswandeling, rondleiding achter de schermen van het Concertgebouw en een lunchconcert: het lijkt me heel leuk (alleen jammer dat het ernaar uitziet dat het morgen de hele dag giet...).
Abonneren op:
Posts (Atom)