Vanochtend was het laatste zondagochtendconcert van dit seizoen in Theater de Veste. Het was een concert van de winnaar van het concours van de Young Pianist Foundation, Daniël van der Hoeven.
Op het programma stonden voor de pauze de Sonate in c klein van Mozart en de Sonate no. 2 op. 2 in fis klein van Brahms. Na de pauze eerst drie korte stukjes (Prelude en fuga in cis klein van Bach, Prelude 'La cathédrale engloutie' van Debussy en Prelude en fuga in G op. 87 no. 3 van Sjostakovitsj) en daarna Gaspard de la Nuit van Ravel.
Ik vond het stuk van Debussy (hoe kort ook) het beste van het hele concert, en Sjostakovitsj en Ravel ook erg de moeite waard. Het programma voor de pauze was knap gespeeld, zoals je van de winnaar van een concours kunt verwachten, maar maakte op mij weinig indruk. Ik had de indruk dat Daniël van der Hoeven zelf de stukken na de pauze liever speelde.
Ik vond het jammer dat hij tijdens het hele concert niets zei, zelfs niet om te vertellen wat hij als toegift ging spelen. Natuurlijk is niet iedere musicus ook een goede spreker, maar een korte toelichting of losse opmerking hier of daar maakt een concert voor het publiek (nog) leuker, omdat ze een band met de musicus voelen. Het klinkt misschien wat vaag, maar de sfeer in de zaal verandert echt als musici direct met het publiek communiceren, en dan niet alleen via de muziek. Misschien omdat het dan echt anders is dan naar een CD luisteren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten